De eindbestemming

Vandaag zijn we vertrokken naar Kyoto. Helaas was het niet zulk mooi weer, waardoor we ons originele programma een beetje om hebben moeten gooien.

In kyoto aangekomen hebben we een hapje gegeten alvorens we in een lange rij aansloten voor de een taxi. Bij de ryokan (Japanse stijl hotel) aangekomen hebben we de baggage achtergelaten en zijn we op stap gegaan. Ondanks dat ik niet bij mijn ouders zou slapen, kon ik toch mijn baggage kwijt.

Als eerste zijn we naar de Fushimi Inari schrijn gegaan. Volgens het bord zouden er 1000 tori poorten moeten staan, maar naar mijn idee waren het er veel meer. Deze schrijn is in ook decor geweest van de film Memoirs of a Geisha welke in 2006 uitkwam.

Daarna zijn we naar de Kiyomizu dera tempel gegaan. Het was wel jammer dat de pagode voor de tempel en het eerste tempelgebouw gerenoveerd werden, hierdoor stond eigenlijk de helft van het complex in de steigers. Desalniettemin zag het gebouw er mooi uit met de kersenbloesem, ook al stonden ze nog niet volledig in bloei.

Daarna heb ik mijn bagage bij het hotel van pap en mam opgehaald en heb ik in mijn eigen hotel ingecheckt. Het oorspronkelijke plan was dat ik bij een klasgenoot zou blijven slapen voor 1 nacht, maar omdat hij geen extra bed kon regelen, heb ik alsnog een hotel geboekt. Het was niet zomaar een hotel, maar een capsule hotel.

Dit houdt in dat je in een grote slaapzaal in een soort honinggraat vorm allemaal capsules hebt waar alleen een bed in zit. Je bagage staat in een kluisje en de toiletten en douches zijn gedeeld. Op zich is het best wel onhandig dat je bagage zo verspreid is, maar het is wel een aparte ervaring.

’s Avonds hebben we nog even door de wijk Gion gelopen. Hier staan nog veel theehuizen waar vooral vroeger veel geisha’s aan het werk waren. Tegenwoordig zijn die er ook nog steeds, alleen niet meer zo veel. We zijn toen gaan eten in het restaurantje waar ik met Marco ook ben gaan eten. Toen heeft Marco nog in zijn beste Engels aan drie Amerikanen uitgelegd wat wij aan het eten waren.

Vanavond waren we echter de enige die in het restaurant zaten. We waren dan ook wat aan de late kant. Toen ik voor ons vertrek aan de ober/kok van dit één mans restaurant vertelde dat ik hier een half jaar zou zitten heeft hij gelijk z’n visite kaartje gegeven, zodat ik z’n tentje weer weet te vinden.