Juni

Jeetje, voor je het weet is er alweer een maand voorbij. Juni was zo mogelijk nog drukker dan de maanden ervoor en natuurlijk heb ik ook deze maand weer vele leuke dingen, maar ook minder leuke dingen meegemaakt. Ik heb daarom besloten deze blog later te plaatsen dan ik eigenlijk van plan was. Dat leek mij wel zo gepast.

Op 7 juni hadden we schoolfestival hier op Gaidai en er was van alles te doen. Er waren eettentjes, een rommelmarkt en zowel binnen in de grote hal waar ook de openingsceremonie van het schooljaar werd gehouden als buiten werden op een podium live optredens verzorgd van onder andere muziek, manzai (Japanse stand up comedy) en nog veel meer. De muziekclub had een kraampje op de rommelmarkt en verzorgde een aantal optredens op het binnenpodium. Het weer zat helaas een beetje tegen, dus de meeste mensen die op het festival rondliepen waren studenten van Gaidai zelf en niet veel gewone bezoekers. Zelf heb ik van 10 tot half 11 bij het kraampje gezeten, samen met iemand anders van de club. De rest van de dag heb ik gegeten (gekocht bij de standjes van vrienden) en naar de optredens van mijn clubgenoten gekeken.

Een week later ben ik met een groep vrienden naar Kyoto tower gegaan. Hoewel ik al redelijk wat rondgereisd had in Kyoto, was ik hier nog niet eerder geweest. Vanuit hier had je een prachtige uitkijk over de gehele stad. Zo kon je het hoofdkantoor van Nintendo zien, en heb ik tussen alle gebouwen zelfs de school weten te vinden. Daarna zijn we nog met z’n allen gaan eten in Kawaramachi. Het was niet een hele spannende dag, maar wel een hele gezellige.

Een dag later ben ik naar Iga Ueno geweest in Mie-ken, ongeveer 3 uur reizen met boemeltreintjes. Hier ben ik op zoek gegaan naar ninja’s, en met succes. Iga Ueno staat er bekend om dat het vroeger een stad was waar veel ninja’s vandaan kwamen. Restanten hiervan zijn nog te vinden in het locale kasteel, en tevens ninja museum, en de ninja mansion. Dit laatste is een huis waar nog allerlei vallen, geheime ruimtes e.d. te vinden zijn die stammen uit de tijd van de ninja’s. Ook was hier uitgebreide informatie te vinden over de uitrusting van ninja’s en hoe ze te werk gingen. Tevens was hier ook een museum over het locale festival, waar men blijkbaar heel trots op is. Het enige is, dat men verkleed loopt als een soort geesten of zombies. De uitleg was helaas alleen in het Japans, dus ook toen ik het aan de mensen die er werkten vroeg, was het me nog steeds niet zo duidelijk waarom men precies in zulke kostuums rondloopt.

De week daarop hadden we tijdens de les over de cultuur van Kyoto een heel bijzonder voorrecht. Onze docent had het geregeld dat de kimono die wordt gedragen tijdens de Aoi Matsuri (festival in Kyoto) bij ons op school kwam. Sterker nog, een van de dames uit de klas mocht deze uit 12 lagen bestaande, 20 kilo zware kimono zelfs aan. Deze kimono werd in de 11e eeuw door de prinses gedragen tijdens speciale gelegenheden, zoals bruiloften. Dit was een kans die zelfs Japanners nooit krijgen. Dit was niet het enige, de anderen van ons mochten ook kimono’s aan die in de 11e eeuw door priesters en de mensen van adel werden gedragen. Helaas konden we door tijdgebrek alleen het bovenstuk aan. De les duurde namelijk 1,5 uur en ze waren een uur bezig mijn klasgenootje in de 20 kilo zware kimono te hijsen. Vervolgens duurde het slechts 5 seconden om hem weer uit te trekken…

Enkele dagen later hadden we van de andere cultuur klas een workshop in het maken van Japanse lekkernijen, ook wel wagashi genoemd. De vorm en smaak van deze lekkernijen verschillen per seizoen en worden voor verschillende gelegenheden gebruikt, zoals bij de thee ceremonie. Aangezien ook voor de Japanners de traditionele groene thee erg bitter is, krijgen ze van te voren een wagashi aangeboden, zodat de smaak van de thee minder bitter is. Andere gelegenheden waarbij deze lekkernijen gebruikt worden zijn Hina matsuri, een festival ter gelegenheid van vrouwen om ze geluk in het leven te wensen en dat ze gezonde kinderen zullen krijgen, maar ook bij rituelen om de overledenen te herdenken. Na de workshop zijn we voor de zoveelste keer naar Osaka gereisd, ditmaal om de musical The Lion King te zien.

Vervolgens zaten we een week later weer in Osaka. In het Hanshin Koshien Stadium om precies te zijn. Zoals we Nederland voetbal hebben, hebben ze hier in Japan honkbal, dus vonden we dat we tenminste een keer naar een wedstrijd moesten kijken. Ik snap niet veel van de regels, maar de sfeer in het stadion was geweldig. Wat wij buitenlanders erg bijzonder vonden was dat er van tijd tot tijd spelers met een smart cabriolet het veld op gereden werden. Zelfs nu weten we nog niet wat daar nou het doel van was. Wat ons opviel was dat de wedstrijd regelmatig stil viel en er dan weer cheerleaders en mascottes het veld op gerend kwamen om hun kunsten te vertonen. Op een gegeven moment was zelfs het hele stadion Hanshin Tiger ballonnen aan het opblazen om deze vervolgens op het signaal massaal los te laten. Wat dat betreft blijven het rare jongens, die Japanners.

Juli is alweer de laatste maand dat ik les heb hier in Japan, wat gaat de tijd hard als je het naar je zin hebt. Ik heb van de week nieuws gekregen dat ik in de race ben voor een stage plek bij zowel de Nederlandse ambassade in Tokio als het Consul Generaal in Osaka, nu maar hopen dat ik bij één van de twee word uitgekozen.