Een reis terug in de tijd

Vanmorgen hebben we alles lekker rustig aan gedaan, we hadden immers pas om half 12 afgesprokenmet mevrouw Sasamoto. Om 10 uur werd er schoongemaakt, dus werd er wel van ons verwacht dat we op die tijd opgehoepeld waren.

Om de tijd te overbruggen zijn we gaan wandelen door de stad. Het was vandaag een zonnige dag met een strak blauwe hemel. Vanaf het centrum van de stad was de schoorsteen al te zien in de bergen. Toen we een cafe tegen kwamen zijn we wat gaan drinken, waarna we ons rondje afgemaakt hadden en weer uitkwamen bij het station.

Om half 12 ontmoette we zoals afgesproken mevrouw Sasamoto en mevrouw Tamura op het station hier in Hitachi. Vervolgens zijn we ergens wat gaan lunchen. Tijdens de lunch hebben we opa's verhalen over de oorlog aan hen verteld.

Na de lunch zijn we met de taxi naar het Nippon Mining Museum gegaan. Dit museum is onderdeel van wat vroeger de mijn was. Binnen hebben we veel foto's van vroeger gezien, maar buiten was er nog maar weinig van over.

De mijn ging voor het eerst open in 1906 en sloot in 1981. In deze 75 jaar is er ruim 400 km aan tunnels gegraven in de berg. Toen er geen erts meer in de grond zat sloot de mijn.

In het museum was natuurlijk niks over de krijgsgevangenen (PoW's) te vinden. Na de sluiting in 1981 is het gehele complex gesloopt en bleef eigelijk alleen de schoorsteen over. Deze was intussen uitgegroeid tot een landmark.

Tegenwoordig staat op de plek waar vroeger de smelterij stond een recycle fabriek en op de plek van de barakken een tankstation met vrachtauto wasserette. Alles wat vroeger zwart en onbegroeid was, was nu volledig groen en in vergelijking met de oude foto's onherkenbaar.

Onze gids vertelde ons dat elk jaar de Chinese en Koreaanse PoW's die gesneuveld waren tijdens de oorlog worden herdacht. Deze gids wist echter niet dat er Nederlandse PoW's in de fabriek hebben gezeten en waren dan ook de eerste Nederlandse familie die hier het museum bezocht.

In 1993 is de schoorsteen door ouderdom in elkaar gezakt. Hierdoor is de toren die ooit 150 meter hoog was nog "slechts" 50 meter hoog.

De Japan Mining Corporation die toendertijd eigenaar was van de mijn is na de oorlog flink gegroeid en bestaat vandaag de dag nog steeds, al zij het onder een andere naam. Ze zijn onder andere eigenaar van de recycle fabriek die nu op de plek van de smelterij staat.

Toen de tour afgelopen was, heeft onze gids ons teruggereden naar het station. Tijdens deze rit werd een van mijn belangrijkste vragen beantwoord. Het antwoord op deze vraag shokeerde me een beetje en besefte gelijk wat een geluk opa heeft gehad. Hitachi is namelijk ( wat ik ondertussen al een beetje vermoedde) doelwit geweest voor de atoombom. Hiroshima als stad zonder PoW's is een logische keus geweest, maar Nagasaki had wel degelijk PoW's.

Terug bij het station zijn we met z'n 4-en nog wat gaan drinken. Tijdens het drankje hebben we onze foto's van thuis laten zien onze cadeautjes gegeven. Ze waren erg onder de indruk van beide.

Na het drankje scheidde onze wegen en nadat we afscheid hadden genomen zijn Marco en ik nog even het winkelcentrum ingedoken die we vanochtend tijdens onze wandeling hadden ontdekt.

Om 19 uur zijn we wat gaan eten bij restaurant Yakitori. Bij het afrekenen kregen we van een half lachende cassiere nog een stempelkaart. Mochten we ooit gevangen genomen worden door de Japanners en naar Hitachi worden vervoerd, weten we in ieder geval waar we kunnen sparen voor een gratis gerecht naar keuze.